Confusion

Fear, disappointment, dislike, frustration, sadness, headaches, these and a myriad emotions surround me. He seems OK now. The doc has reduced his dose further. His visits are a monthly now. He is back to work. But something has changed. Something has snapped between us. May be from my side alone. I may never again talk to him openly. Say whatever I want to, however I want to. I have to be on guard always. Be careful of what I say, as I don't know what might trigger an episode again. I sometimes wish he had some other health condition, if he has to have one. One that wouldn't interfere with his moods. Not for my convenience. But..for the sake of our relationship. For our kids. I am very scared now, and a lot confused. I feel I don't have enough strength to raise two peaceful kids. I yell at them at the slightest mistake. They are too young. way too young. I shouldt be doing that. I shouldn't. God, give me strength. Hope. I am losing hope. I just dont see any positive sign in my life.

దేన్ని చూసి హోప్ తెచ్చుకోవాలి? At some time, I used to think, children give that strength and a purpose to a person, to live and fight. But for me, since a few months, life has become a burden. I can't think of anything else, except for his illness, how it has changed everything, changed me. I can't bear this burden anymore.

పిల్లల్ని అమ్మ దగ్గరికి పంపేస్తే వాళ్ల మీద ఈ ఎఫెక్ట్ ఉండదేమో అని ఒకసారి... వాళ్లు ఎదురుగా లేకపోతె ఏదైనా చేస్కుంతానేమో అనే భయం ఒకపక్క. ఒక్కోసారీ నిద్రపట్టదు. ఎంతకీ. రెండు రోజులు, మూడు రోజులు, నాలుగు...వారం .... దాంతో చిరాకు, పిల్లల మీద. నా మీద నాకే కోపంగా ఉంది. ఎందుకు నాకంత మనోబలం లేదు?? ఎంత తెచ్చుకుందామనుకున్నా రావట్లేదు. ఏడవకూడదని ఎంత అనుకున్నా, ఆగదోకోసారి. నా మీద నాకే జాలి. అంతకన్నా దరిద్రం ఇంకోటి లేదు! పిల్లల్ని ఇలా పెంచడం ఇష్టంలేదు నాకు. చాలా సున్నితంగా, పువ్వుల్లా పెంచాలి అనుకునేదాన్ని. ఇప్పుడు ఎవరిని చూసినా, దేన్ని చూసినా, ఎవరేం మాట్లాడినా చిరాకు, విసుగు.
ఎంత అసహ్యం. ఇంత బాధ్యతలేని తనం. ఈ ఆలోచనల్ని ఎలా ఆపటం? రేపు బావుంటుంది అనే ఆలోచన రావట్లేదు. అసలు ఎలా బావుంటుందో అర్థం కావట్లేదు. మళ్ళా ఇలాంటి ఎపిసోడ్ రాదనీ ఏముంది? ఇంక ఇలాంటివి తట్టుకోడం నా వల్ల కాదు. అసలు మళ్ళా ఇలా అన్న ఆలోచన వస్తేనే చాలు, నాకు భయం, కాళ్ళూ చేతులూ వణుకు! ఏదో చేయాలి, ఈ వణుకు ఆపడానికి. లేచి అటూ ఇటూ నడిచినా తగ్గలేదు. ఏం చేయాలి ? పోనీ ఎవరితోనన్నా మాట్లాడదామా అంటే, ఏవని మాట్లాడటం? ఏవిటి చెప్పటం? చెప్పి ఉపయోగం? నా చుట్టూ అందరూ సుఖంగా నవ్వుకుంటూ ఉన్నట్టుగా, నేనొక్కర్తినీ విడిగా ఒక బుడగలో ఉన్నట్టుగా అనిపిస్తోంది. సంతోషం, ఆశ్చర్యం, ఆనందం, నవ్వు, మాట - ఇలాన్టివేమీ లేవు. Just eternal sadness. a very stagnated life. జీవితం ఎక్కడో ఆగిపోయినట్టుగా ఉంది. నిశ్శబ్దం, స్తబ్దత. వీటిలో పిల్లలెలా పెరుగుతారు? వీళ్ళకి కూడా రేప్పొద్దున్న ఇలాంటి రోగాలు వస్తాయా? ఈ ఆలోచన కి ఓ పదిహేను రోజుల నిద్ర. దీనంతటికీ అంతు నా అంతం మాత్రమె. మరోటి లేదు. ఎన్నిసార్లు వద్దనుకున్నా,ఈ ఆలోచనని ఆపటం నాకు రావట్లేదు.
దేవుడెందుకో గత ఫదేళ్ళుగా నా వైపు చూడటం, నా మాట వినడం మానేసాడు.

Hope vs. Frustration

Day 4 has come after some time. As I said in my last post, the doc has increased the dosage. And because of that we had a terrible, terrible time at home. He was almost at the verge of being admitted into a hospital. The reason? That was too much of a dose for him. He went onto 40 mg and that made him even more hallucinating, more and more restless and agitated. None of us, including my 4 year old had any sleep for two days.

I don't know what goes on in the kids' minds. My older one is very smart, perceptive and observant. Should I tell her about the illness? and will she understand at all???

The other day, she asked me if her father stopped liking us all. నాకు చాలా బాధగా అనిపించింది. నాలుగేళ్ల పిల్ల అడగవలసిన ప్రశ్నేనా అది? అసలు ఆ వయసులో రావలసిన డవుటేనా?
పిల్లలను ఈ #environment# లో పెంచటం ఎతవరకూ సబబు? ఏమీ అర్థం కాని పరిస్థితి.
#I told her that that is not the case. and that her father is just upset like any of us when things go wrong and that he will be alright in a while. Then she drew a picture and gave it to him. and then wrapped a toy in paper and gifted it to him. This continued till the next afternoon when her friends came over and she totally forgot about it. That is a blessing. Everyday is a new day for kids. May be, I should learn that, implement that.

Anyway, This is not what a child should be doing. Kids her age should be playing, have fun, look for comfort and security from their parents, not the other way round. Bad. TOO BAD. How can I stop them from getting concerned when they are watching everything? What should I do? They are too young to be sent to India. What would anyone do in this situation? What are they doing?? I wish I knew someone who is facing or faced such a situation.

Coming back to him, his agitated, hyper condition continued for about a week when I called the doc and told him about his state and that I thought 40 mg is too much for him. So we are back to 30 mg now, which seems to be working for now. We didn't have as many episodes as we had before. Once a week now, an overnight episode, which is a great improvement from once a day. So, HOPEfully, in a few days or months, he'll be alright.

BUT, what about me? Will I be able to forget whatever he has said when he was ill? Is it illness talking? or is it him? Will I ever have an answer to this question? Will I be able to see him as a husband instead of as a #rOgi#. And with such questions dangling in the air, will such a marriage survive? Everytime, I come back to the same question!
Too many questions! One day at a time, baby, one day at a time. That's the motto.

Day 3

Today we went for another doctor visit. 4th this month, already. He says, he still hears voices, have wrong perceptions, is still hallucinating and so on... and then, increased the dosage. Well, should I be happy that he still is below the maximum dosage?
Honestly, I was. So, we still have hope.

I know, things like this well take their own time. But, 5 years is a long time. Very Very v..e..r..y long time. I don't know about others who are in the same situation. I wish I knew, and I wish how they dealt with it. There is a nice website on schizophrenia (http://www.schizophrenia.com/). But like with anything on the web, there are both +ve and -ve sides to it.

Also, most of the users there are Americans. And I think, cultural differences matter when it comes to dealing with mental illnesses. We come from a conservative background, don't have our family or any support system here and if such illnesses gobble us up, we just don't know what to do.

పోనీ ఇంటికి ఫోన్ చేసి మాట్లాడదామా అంటే ఇల్లాంటివి పెద్దవాళ్ళు, వాళ్ల B.P లతో ఎలా తీసుకుంటారోననే భయమూ, ఏమి చెయ్యాలో దిక్కు తోచని పరిస్థితి. ఇలాగ ఐదేళ్లు గడిచిపోయాయ్.

Sometimes, I really appreciate the American society. They are far more tolerating than us when it comes to such mental illnesses. Probably, because they do more research or బహుశా, ఇక్కడి పిచ్చి జనాభా ఎక్కువేమో. :) ఏదేమైనా, ఇదే పరిస్థితి మన దేశంలో ఐతే, జనాలు ఈ పాటికి మమ్మల్ని వేలేసేవాళ్ళేమో.

Anyway, with all this going on, he went to office today, after a very very long time. I am just keeping my fingers crossed. భగవంతుడా, ఏ రభసా జరగకుండా చూడు తండ్రీ.
--------------------------------------------------------------------------------------------
joy గారూ, మీ పోస్ట్ కి ధన్యవాదాలు.

Day 2

ఇది నా బ్లాగులో రెండవ పోస్టు.

ఒకసారెప్పుడో, మేము కొంతమంది స్నేహితులం(, రాళ్ళం) కూర్చుని పెళ్ళి గురించీ మాట్లాడుకుంటూ, భార్య భర్తల మధ్య ప్రేమ అనేది లేకపోతే ఆ పెళ్ళి సజావుగా సాగదని కొంతమందీ, ప్రేమ అవసరమే లేదని కొంతమందీ argue చేస్కున్నాము. అప్పటికీ నా పెళ్ళి ఐపోయింది, కాస్త కొత్తల్లో అన్నమాట. పెద్దలు కుదిర్చిన పెళ్ళి. అలా వెంటనే ప్రేమ ఏం పుట్టుకొస్తుందీ? అందువల్ల నేకూడా, ప్రేమ అవసరం లేదు. అర్థం చేసుకునే మనస్తత్వం, సరి ఐన communication, కాస్త sense of humor ఇలంటివి ఉంటే చాలునని వాదించాను.

ఇప్పుడు తను ఈ వ్యాధితో (బాధ పడుతుంటే?), నన్ను పెడుతూంటే అనిపిస్తోంది. అన్నీ సవ్యంగా జరుగుతున్నంత కాలం తెలీదు గానీ, ఇలాంటప్పుడు మాత్రం, ఆ మనిషి మీద ఎంతో ప్రేమ ఉంటే తప్ప, కుదరదు. ఇలాటి ప్రేమ aspect ఒక్ఖ spouse తోనే వస్తుంది. అదే తమ్ముడో, కూతురో, తల్లో ఐతే యెలాంటి ఆలోచనా లేకుండా వాళ్ళనీ, వాళ్ళ భయాల్నీ, schizophreniaనీ, సర్వం accept చేసేస్తాం. మరెందుకు భార్య/భర్త దగ్గర ఇలా అంటే, బహుసా, spouse నుండీ కోరేది తోడు అవడం వల్లనేమో. నేనింకా ఈ ప్రశ్న దగ్గరే ఆగిపోయాను.

బాధ పడుతూంటే కి question mark ఎందుకంటే అతని ప్రస్తుత మానసిక పరిస్థితిలో అతను బాధ పడుతున్నాడో లేడో నాకు తెలియదు. Doctorగారికి కూడా తెలీదుట! అతని పరిస్థితి, ఆ hallucinations, అందువల్ల అతను మాట్లాడే మాటలూ, చేతలూ - ఇవి నాకు చాలా బాధాకరంగా ఉంటాయి. ఒక్కొక్కసారి అనుమానం (because of the disorder), నేను దేనికన్న NO అంటే, ఎవరో నా ద్వారా అలా చెప్పిస్తున్నారేమో అనీ "నిజంగా నువ్వే అంటున్నావా? నీకు ఎవరు చెప్తున్నారు ఇలా అనమని?" అంటూంటే ఏమని చెప్పడం? ఇతని వ్యాధి ఇలా మాట్లాడిస్తోంది అని ఎన్నిసార్లు నాకు నేను చెప్పుకున్నా ఎప్పటికప్పుడు చాలా చాలా బాధగా ఉంటుంది. దుర్భరమైన పరిస్థితి.

All this is because, yesterday night, we had an episode. I don't know how long this will continue.

OK. Times up. More again, this time on a positive note, hopefully.

Day 1

I am writing this blog as a vent to my feelings - fear, confusion and a range of emotions caused by my spouse's illness.

Today, he wanted to log in to his work remotely, but did not. He was scared that somebody has bugged his computer. I don't know how long it will take this time for him to get to some kind of normalcy. But it is taking a toll on me, especially with two toddlers and a sick husband.